Głóg dwuszyjkowy – ( Crataegus oxyacantha )
W Polsce rosną dwa rodzaje głogów, jednoszyjkowy i dwuszyjko-wy. Rozróżnić można je po liściach i owocach. Liście głogu jednoszyjkowego są ciemnozielone z wierzchu, w kształcie wydłużonego spodu niebieskawozielone, owoce kształtu jajowato podłużnego z odcieniem brązowym, zawierają jedną pestkę.Głóg dwuszyjkowy ma liście z wierzchu ciemnozielone i połyskujące, owoce jasnoczerwone, kuliste, zawierające dwie lub czasem trzy pestki.
Głóg występuje w całej Europie, w Azji, Afryce Północnej. Rośnie na brzegach lasów, jest hodowany jako roślina ozdobna w parkach. Oba gatunki głogu mają równorzędne właściwości lecznicze.
Surowce lecznicze
W celach leczniczych używane są kwiatostany, tzn. kwiaty z 2 lub 5 towarzyszącymi liśćmi oraz owoce.
Substancje lecznicze
Głóg zawiera flawonoidy, związki karotenoidowe i trójterpenowe, pochodne puryny jak adenina i guanina oraz nukleozydy jak adenozyna i guanozyna, aminy, związki kumarynowe jak eskulina, fitosterole oraz garbniki, witaminy C i PP.
Zbiór i konserwacja
Kwiatostany głogu zrywa się na początku kwitnienia w maju. Kwiatów nie należy ugniatać, gdyż łatwo osypują się, ciemnieją i tracą właściwości. Po wysuszeniu w miejscach ocienionych, przewiewnych lub w suszarniach w temperaturze nie wyższej niż 4O°C, należy przechowywać w szczelnych pudełkach.
Zbiera się owoce dojrzałe, we wrześniu i na początku października. Niekiedy znajdują się w nich larwy owadów, które wyjadają miąższ. Aby się ich pozbyć, dobrze jest, po wysuszeniu owoców na powietrzu, wstawić je na krótko do gorącego piekarnika, uważając jednak, aby nie przypaliły się. Wysuszone owoce przechowujemy w papierowych torbach lub workach.
Działanie;
nasercowe, rozkurczowe, obniżające ciśnienie krwi, uspokajające.
Główne działanie związków czynnych zawartych w głogu to wpływ na serce podobny do działania naparstnicy. Zwiększa siłę skurczu mięśnia sercowego, jednocześnie powodując zwolnienie częstotliwości skurczów serca. Pomiędzy naparstnicą a głogiem istnieje synergizm, tzn. wzajemne potęgowanie działania leczniczego, dlatego jest wskazane podawanie obu tych leków jednocześnie. Szczególnie wskazane jest stosowanie głogu w chorobach serca u ludzi w wieku podeszłym, u chorych z tzw. sercem płucnym, (chorobą serca, która rozwinęła się wskutek choroby płuc). Głóg jest korzystny w leczeniu zaburzeń pracy serca spowodowanych nadczynnością tarczycy oraz zaburzeń sercowych u kobiet w okresie przekwitania. Wyciągi z głogu można podawać także wtedy, gdy jest przeciwwskazane podawanie preparatów naparstnicy lub wyciągów z cebuli morskiej.
Poza wzmocnieniem pracy serca substancje zawarte w głogu działają rozkurczające na mięśnie gładkie, znoszą stany skurczowe jelit, dróg moczowych, macicy, a także naczyń krwionośnych, w tym również naczyń wieńcowych, odżywiających serce oraz naczyń dostarczających krew do mózgu. Dlatego preparaty głogu są korzystne dla ludzi z chorobą wieńcową i nadciśnieniem tętniczym oraz zaburzeniami ukrwienia mózgu. Głóg może także być wykorzystany w leczeniu zaburzeń rytmu serca, kołatania serca występującego w stanach nadmiernego napięcia nerwowego. Głóg ma działanie uspokajające i choć jest ono o połowę słabsze od waleriany, to jednak równie cenne.
Głóg może przynosić ulgę w bólach stawowych i kostnych, a także w nerwobólach.
Głóg działa łagodnie i powoli, działanie to utrzymuje się przez długi czas i nie obserwuje się szkodliwych skutków ubocznych.
