Cykoria podróżnik – ( Cichorium intybus )
Popularna roślina występująca w całym kraju, na nieużytkach, glebach piaszczystych i kamienistych. Może być uprawiana. Wyhodowano odmiany o bardzo rozwiniętym systemie korzeniowym, które są używane jako namiastki kawy i odmiany liściowe na sałatki.
Inne nazwy: podróżnik pospolity, podróżnik błękitny, podróżnik polny, cykoria zwyczajna, cykoria dzika.
Surowce lecznicze
W celach leczniczych mogą być wykorzystane korzenie i ziele.
Substancje lecznicze
W soku mlecznym jaki wypływa po przekrojeniu korzenia znajduje się wiele cennych związków, najważniejsze to substancje gorzkie, fitosterole, kwasy polifenolowe, goryczka intybina, niewielkie ilości olejku eterycznego, śluz, sole mineralne oraz dość dużo substancji zapasowej inuliny. Ziele cykorii zawiera witaminy z grupy B i witamina C.
Zbiór i konserwacja
Ziele na lekarstwo zbiera się na początku kwitnienia w lipcu.
Korzenie zaś wykopuje się w końcu października. Po opłukaniu i rozdrobnieniu suszymy szybko w temperaturze do 4O°C. Zbyt wolne suszenie może spowodować sczernienie korzeni i utratę ich własności.
o podobnym działaniu. Cykoria dostarcza do organizmu ludzkiego wiele mikroelementów. Ziele cykorii może być używane zewnętrznie w przypadkach chorób skóry, takich jak wysypka i wyprysk.
Działanie;
żółciopędne, żołądkowe, moczopędne.
Związki zawarte w cykorii wpływają przede wszystkim na pobudzenie wątroby do produkcji żółci i żołądka do produkcji soku żołądkowego, co poprawia trawienie i przyswajanie pokarmów. Cykoria może być więc polecana w przypadkach zmniejszonej produkcji żółci przez wątrobę, w bezsoczności soku żołądkowego, w nieżytach żołądka i jelit.
Od wieków medycyna ludowa zalecała cykorię jako lek poprawiający przemianę materii, wzmagający łaknienie i ułatwiający trawienie. Substancje, które odkryto w cykorii, udowadniają, że poglądy te były słuszne.
Cykoria posiada również działanie moczopędne, lecz nie jest ono zbyt silne i dla wzmocnienia efektu trzeba ją łączyć z innymi ziołami.