Garbniki – to związki o różnym składzie chemicznym, najczęściej są to połączenia kwasu galusowego z glukozą. Związane z białkami są nierozpuszczalne w wodzie. Po zetknięciu się z błoną śluzową przewodu pokarmowego tworzą nieprzepuszczalną błonkę. Niszczą bakterie i unieczynniają jady bakteryjne. Mogą być używane jako odtrutka w przypadkach spożycia soli metali ciężkich lub alkaloidów. Garbniki nie są wchłaniane z przewodu pokarmowego.
Najbardziej znanym garbnikiem jest tanina zawarta w korze dębu. Garbniki występują w owocach borówki czernicy, borówki brusznicy, jeżyny i innych.
Garbniki są stosowanymi od wieków substancjami roślinnymi, które mają zdolność „garbowania” surowej skóry na trwałą skórę przemysłową. Dzieje się tak w wyniku tworzenia trwałych połączeń chemicznych między cząsteczkami garbników, a cząsteczkami białek. Prowadzi to do koagulacji białka. Mówi się wtedy o działaniu ściągającym (adstringentia) garbników, co wykorzystywane jest przez człowieka w medycynie.
Ze względu na pochodzenie garbniki można podzielić na:
Garbniki nieorganiczne (mineralne):
związki chromu, cyrkonu, tytanu, glinu, żelaza, rtęci, molibdenu, krzemu, wanadu, wolframu i molibdenu, a także kwasy polifosforowe.
Garbniki organiczne:
Garbniki naturalne
Garbniki roślinne:
taniny
Garbniki zwierzęce:
tran
Garbniki syntetyczne:
syntany
aldehydy alifatyczne