Kminek zwyczajny – ( Carum carvi )
Kminek jest dwuletnią lub wieloletnią rośliną. W pierwszym roku tworzy rozetę przy ziemi, w drugim wyrastają pędy kwiatowe, ale zdarza się. że kwitnie także w trzecim roku. Kminek występuje w stanie naturalnym w Środkowej Europie, u Azji, Afryce Północnej, Australii. W Polsce jest także uprawiany, główne plantacje znajdują się na Żuławach i na północy kraju.
Inne nazwy: karolek pospolity, kinin, karulek pospolity, karba.
Surowce lecznicze
Dla celów leczniczych używane są dojrzale owoce (nasiona) kminku.
Substancje lecznicze
Owoce kminku zawierają dość duże ilości olejku eterycznego. W odmianach uprawianych może osiągać do 8% ciężaru nasion. Ponadto w owocach kminku znajdują się flawonoidy, związki cukrowe, białkowe, olej tłusty, garbniki i sole mineralne
Zbiór i konserwacja
Owoce kminku zbierać należy tylko dojrzale, w dni pogodne, zwykle w końcu czerwca i na początku lipca. Wysuszone owoce należy przechowywać w płóciennych lub papierowych workach.
Działanie;
wiatropędne, rozkurczowe, mlekopędne.
Związki zawarte w owocach kminku usprawniają pracę przewodu pokarmowego, znoszą stany skurczowe mięśniówki jelit, przywracają prawidłową czynność skurczową jelit. Zwiększają wydzielanie soków trawiennych, zapobiegają nadmiernej fermentacji w jelitach, znoszą wzdęcia brzucha, poprawiają trawienie i przyswajanie pokarmów. Kminek jest dobrze tolerowany nawet przez dzieci i osoby w wieku podeszłym, cierpiące na wzdęcia, brak łaknienia, zaparcia, a także na nadmierną fermentację w jelitach.
Dla matek karmiących jest on cennym środkiem zwiększającym ilość wytwarzanego mleka.
Kminek jest dobrym lekiem dla ludzi cierpiących na dolegliwości wątrobowe, bowiem zwiększa ilość wydzielanej żółci i ułatwia jej przepływ do dwunastnicy, a także jest korzystny dla osób cierpiących z powodu zaburzeń pracy trzustki. Kminek zwiększa także ilość wydalanego moczu.