Łopian większy – ( Arctium lappa )
Dwuletnia roślina popularna w całym kraju. Rośnie na nieużytkach, przy drogach, na brzegach lasów i w ogródkach. W Polsce występują także inne gatunki tej rośliny, jak łopian mniejszy (Arctium minus), łopian gajowy (Arctium nemorosum), łopian pajęczynowaty – (Arctium tomentosum). W pierwszym roku wyrastają duże, sercowate, ułożone w rozetę tuż przy ziemi liście. Liście te od spodu są szarawe. W drugim roku wyrasta wysoki pęd o sztywnej łodydze i rozgałęzionych liściach. W lipcu zaczyna kwitnąć purpurowymi kwiatami. Koszyczki kwiatowe mają od zewnątrz haczykowate szczecinki. Inne nazwy: łopuch, głowacz, kostropacz, topień, dziady.
Surowce lecznicze
Dla celów leczniczych używane są korzenie, czasem ziele i owoce.
Substancje lecznicze
Korzenie łopianu zawierają związki poliacetylenowe, niewielkie ilości olejku eterycznego, fitosterole, substancję gorzką, kwasy organiczne, dość dużo substancji białkowych i inuliny – cukru zapasowego, oraz sole mineralne, a głównie związki siarki i fosforu.
Zbiór i konserwacja
Jesienią w pierwszym roku życia rośliny lub wczesną wiosną roku następnego wykopuje się korzenie, które są grube, mięsiste, rozgałęzione i dochodzą do 1/2 m długości. Po umyciu i rozdrobnieniu należy je suszyć w temperaturze nie wyższej niż 60°C, przechowywać w suchych pomieszczeniach.
Działanie;
poprawiające przemianę materii, żółciopędne, korzystne działanie na skórę.
Łopian pobudza wydzielanie żółci i moczu. Zmniejsza wydzielanie soku żołądkowego, a wzmaga wydzielanie śluzu w przewodzie pokarmowym. Poprawia przemianę materii i zwiększa wydalanie szkodliwych produktów przemiany materii z organizmu. Łopian może więc być polecany w nieżytach żołądka i jelit, w chorobach dróg żółciowych, a także w chorobach układu kostnego z gośćcem włącznie.
Cenione jest oddziaływanie łopianu na skórę i włosy. Można go używać do leczenia wyprysku, trądziku, świądu skóry, czyraków, a także przy wypadaniu włosów spowodowanym łojotokiem czy łupieżem.