Łubin żółty to gatunek rośliny jednorocznej z rodziny bobowatych. Pochodzi z południowo-zachodniej Europy, Afryki Północnej i Azji Zachodniej. W Polsce roślina uprawiana i często dziczejąca.
Łodyga
Wzniesiona, prosta, o wysokości przeważnie 25-60 cm.
Liście
Dłoniasto-złożone z 9-11 odwrotnie jajowatych listków.
Kwiaty
Motylkowe, żółte i pachnące, wyrastające w okółkach tworzących grono na szczytach pędów. Występują podkwiatki, kielich jest głęboko dwuwargowy. Roślina miododajna, kwitnie od czerwca do września.
Owoc
Strąk zawierający ponad 5 matowych nasion.
Korzeń
Ma brodawki korzeniowe, które umożliwiają wiązanie azotu atmosferycznego.
Ze względów ekonomicznych i zdrowotnych łubin żółty zaleca się uprawiać tylko na najsłabszych glebach V-VI klasy, w dobrej kulturze.
Należy przestrzegać możliwie wczesnego terminu siewu, optymalnego dla danego regionu.
Należy pamiętać o zaszczepieniu nasion nitraginą łubinową, szczególnie na polach, na których nie uprawiano łubinu przez kilkanaście lat.
Zastosowanie
Doskonały nawóz zielony, wysiewany także jako międzyplon. Znajduje się w rejestrze roślin rolniczych Unii Europejskiej.
Odmiana zawierająca zmniejszoną ilość alkaloidów, zwana słodkim łubinem, jest uprawiana także na paszę.