Wierzba biała

Wierzba biała – ( Salix alba )

Pospolicie występujące w naszym kraju drzewo, od setek lat dostarcza surowców leczniczych. Rośnie najczęściej nad brzegami wód, w wilgotnych lasach i przy drogach. Kwitnie od kwietnia do maja. Spośród gatunków wierzby występujących w Polsce znaczenie dla lecznictwa poza wierzbą białą – Salix alba, mają: wierzba krucha – Salix fragilis, wierzba wiciowa – Salix viminalis, wierzba purpurowa – Salix purpurea, wierzba pięciopręcikowa – Salix pentandra.
Inne nazwy: wierzba pospolita, wierzba srebrna, wierzbina.

Surowce lecznicze
W celach leczniczych wykorzystuje się korę wierzby.

Substancje lecznicze
Kora wierzby zawiera glikozydy fenolowe, najważniejszym z nich jest salicyna, flawonoidy, kwasy organiczne i sole mineralne.

Zbiór i konserwacja
Korę wierzby zbierać należy wiosną, kiedy ruszają soki drzewa. Ścina się 2-3-letnie pędy i z nich zdejmuje korę. Najlepszego surowca dla celów leczniczych dostarcza wierzba purpurowa (wiklina). Korę wierzby można suszyć nawet w jasnych pomieszczeniach lub w suszarniach w temperaturze do 40°C.

Działanie;
przeciwzapalne, ściągające, przeciwgorączkowe.
Salicyna w soku żołądkowym rozkłada się do alkoholu salicylowego, którego pochodne łatwo wnikają do organizmu. Mają działanie przeciwgorączkowe i przeciwzapalne oraz przeciwbólowe. Chociaż dawka salicylanów jest w odwarach z kory wierzbowej niewielka w porównaniu z zawartością kwasu acetylosalicylowego w tabletce aspiryny, to aktywność biologiczna tych związków jest duża, gdyż zachodzi tu synergizm salicylanów, flawonoidów i garbników. Również działania uboczne, jakie występują przy długotrwałym stosowaniu dość dużych dawek aspiryny, nie występują przy stosowaniu wyciągów z wierzby. Jest to szczególnie ważne u ludzi z chorobą wrzodową żołądka i dwunastnicy, którzy nie powinni używać aspiryny.

Ponadto związki czynne zawarte w korze wierzby uszczelniają naczynia włosowate i jednocześnie przeciwdziałają nadmiernej krzepliwości krwi. Zwiększają ilość wydalanego moczu i poprawiają przebieg reakcji oksydoredukcyjnych.

Kora wierzby może być stosowana w przypadkach przeziębień przebiegających z gorączką, gośćcu przewlekłym postępującym, gorączce reumatycznej, nieżytach błon śluzowych przewodu pokarmowego, niezbyt nasilonych biegunkach. Kora wierzby może być używana w leczeniu miażdżycy ze wzmożoną krzepliwością krwi, zapaleniach żył, a także w przypadkach nadmiernego pocenia się.

Medycyna ludowa używała kory wierzbowej jako środka uspokajającego i ułatwiającego zasypianie, a także w przypadkach nerwobólów, bólów kostnych i stawowych.