Odchudzanie

Odchudzanie jest procesem, który polega na zmniejszaniu masy, do prawidłowej masy ciała, zapewniającej optymalny stan zdrowia. Proces ten, w ujęciu biologicznym, zmierza do poprawy trawienia, spalaniu tkanki tłuszczowej i tworzeniu mięśniowej, zmniejszenia zapotrzebowania na pokarmy, a w efekcie ogólnej zmianie odżywiania. W ujęciu psychologicznym wywołuje zadowolenie, podwyższenie własnej samooceny, poczucie atrakcyjności oraz wzrost wiary we własne możliwości; może przeciwdziałać stanom nadwagi i otyłości.

w znacznym stopniu zapobiega wystąpieniu wielu poważnych chorób, między innymi takich jak zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, stawów biodrowych i kolanowych, nadciśnienie tętnicze, zator, zawał mięśnia sercowego, zawał mózgu, wylew krwi do mózgu, cukrzyca typu 2, choroby nerek, kamica żółciowa.

Nadmierne odchudzanie może prowadzić do zaburzeń odżywiania. Dlatego w przypadku występowania objawów którejś z tych chorób, odchudzanie powinno odbywać się pod ścisłą kontrolą lekarską.

Bulimia

Bulimia – żarłoczność psychiczna to zaburzenie odżywiania charakteryzujące się napadami objadania się, po których występują zachowania kompensacyjne. Do najczęstszych zachowań należą: wywoływanie wymiotów, głodówki, użycie diuretyków, środków przeczyszczających, wykonywanie lewatyw, nadmierne ćwiczenia fizyczne.

Przyczyny bulimii

brak samoakceptacji
konflikty rodzinne
zaburzenia mechanizmów samoregulacji i samokontroli
uszkodzenie ośrodka sytości w mózgu
emocjonalne zaniedbanie dziecka w dzieciństwie
brak akceptacji przez grupę rówieśniczą (wiążący się często ze zmianą środowiska)

Czynniki genetyczne
Badania przeprowadzone w 2003 roku ujawniły powiązanie powstawania bulimii z miejscem 10p chromosomu. Ten dowód popiera tezę, że podatność na rozwinięcie zaburzeń w odżywianiu jest silnie powiązana z czynnikami genetycznymi. Predyspozycje rodzinne występują, gdy członkowie rodziny cierpieli na otyłość i zaburzenia depresyjne.

Zmiany fizyczne i psychiczne u osób cierpiących na bulimię

niedobory pokarmowe
odwodnienie
zmęczenie
ospałość
zły nastrój
niepokój
zaparcia
bóle głowy
niedociśnienie tętnicze
dyskomfort w jamie brzusznej
zaburzenia równowagi elektrolitycznej
nieregularne miesiączki lub ich brak
sucha skóra
rany, zgrubienia i blizny skóry powierzchni grzbietowej rąk (od prowokowania wymiotów)
uszkodzenie szkliwa zębów
uszkodzenie naczynek krwionośnych w oczach
opuchlizna twarzy i policzków (zapalenia ślinianek)
awitaminoza
rozciągnięcie żołądka do znacznych rozmiarów
osłabienie serca, wątroby i układu pokarmowego
podrażnienie przełyku, zgaga, refluks
w skrajnych przypadkach – pęknięcie przełyku lub przepony
niechęć do samego siebie
stany depresyjne
poczucie wstydu i upokorzenia
psychiczne uzależnienie od środków przeczyszczających i odwadniających

Bulimia a jadłowstręt psychiczny (anoreksja)
Kluczową kwestią łączącą obydwa zaburzenia jest silna koncentracja na wadze i kształcie ciała. W jadłowstręcie psychicznym również mogą, lecz nie zawsze występują epizody napadowego objadania się i/lub epizody przeczyszczania się: prowokowania wymiotów, stosowania leków moczopędnych czy środków przeczyszczających. Jednakże tym co je różnicuje jest przede wszystkim masa ciała – w jadłowstręcie psychicznym jest poniżej prawidłowej lub oczekiwanej dla wieku, w bulimii natomiast masa ciała jest w normie.

Anoreksja

Jadłowstręt, anoreksja to utrata lub zmniejszenie apetytu. Mimo że w języku potocznym jest to termin często używany wymiennie z jadłowstrętem psychicznym, pogorszenie apetytu może wynikać z wielu przyczyn, w tym wielu niegroźnych dla zdrowia.

Najczęściej jest odpowiedzią na rozwój stanu zapalnego w organizmie.
Przykładowe przyczyny zmniejszenia apetytu

amfetamina
anorexia nervosa
ból, szczególnie przewlekły (zarówno psychiczny i fizyczny)
choroba Crohna
depresja
przewlekła niewydolność nerek
opiaty
rak żołądka
gruźlica
zapalenie wyrostka robaczkowego
aerogastria

Fruktoza

Fruktoza, cukier owocowy, to organiczny związek chemiczny z grupy ketoz. W stanie wolnym występuje naturalnie w owocach, miodzie, nektarze kwiatów i spermie ssaków. Reszty fruktozy wchodzą w skład szeregu di-, oligo- i polisacharydów, na przykład sacharozy (glukoza + fruktoza), rafinozy (glukoza + fruktoza + galaktoza) lub inuliny.

W temperaturze pokojowej jest białą substancją krystaliczną. Temperatura topnienia to około 100 °C. Fruktoza charakteryzuje się słodkim smakiem (jest nieco słodsza od sacharozy i znacznie słodsza od glukozy) oraz dobrą rozpuszczalnością w wodzie. W wyniku fermentacji ulega przemianie do etanolu.

Fruktoza charakteryzuje się największą słodkością spośród węglowodanów najczęściej stosowanych do słodzenia.

Organizm ludzki nie tworzy fruktozy. Szacuje się, że fruktoza w diecie człowieka stanowi ok. 1/3 wszystkich spożywanych cukrów.
Głównym źródłem fruktozy w diecie jest sacharoza, czyli cukier spożywczy oraz syrop kukurydziany. W formie wolnej występuje głównie w owocach i miodzie.
Metabolizm fruktozy przebiega inaczej w mięśniach i tkance tłuszczowej, a inaczej w wątrobie.

Fruktoza jest nieprzydatna organizmowi podczas wysiłku fizycznego, ponieważ jest znacznie wolniej wchłaniana z krwi niż glukoza. Znaczne ilości fruktozy mogą powodować biegunkę i bóle żołądkowo-jelitowe. W spermie fruktoza jest głównym substratem energetycznym plemników w procesie oddychania beztlenowego. Powoduje też wyraźne podniesienie poziomu trójglicerydów we krwi.

Uważa się, że fruktoza występująca w sposób naturalny w owocach nie jest szkodliwa dla zdrowia, wynika to z innych właściwościowi owoców w stosunku do żywności przetworzonej i wysoko przetworzonej, mianowicie owoce mają przeważnie niską gęstość energetyczną, zawierają błonnik, różne rodzaje witamin, soli mineralnych oraz inne naturalne substancje bioaktywne, które spożywane regularnie korzystnie wpływają na zdrowie.

Fruktoza w przemyśle wykorzystywana jest jako konserwant i substancja słodząca:

Nadmiar fruktozy w diecie jest szkodliwy.

Syrop glukozowo-fruktozowy

Syropy glukozowo-fruktozowe, syropy wysokofruktozowe, to oczyszczone i zagęszczone wodne roztwory cukrów prostych (glukozy i fruktozy) w różnych proporcjach, uzyskiwane w wyniku hydrolizy enzymatycznej lub kwasowej skrobi. Syropy glukozowo-fruktozowe (fruktozowo-glukozowe) w handlu występują pod różnymi nazwami: izoglukoza, syrop wysokofruktozowy, wysokofruktozowy syrop kukurydziany, syrop inulinowy. Także syrop z agawy.

Syrop glukozowo-fruktozowy ma postać bezbarwnej lub jasnożółtej cieczy. Można go stosować bez konieczności uprzedniego rozpuszczania, co ułatwia rozlewanie do opakowań, dozowanie do produktów i transport. Ma bardzo niską lepkość, sam nie ulega krystalizacji i zapobiega krystalizacji cukru buraczanego (po zmieszaniu). Jest stabilny mikrobiologicznie. Wszystkie te właściwości i jego niska cena w stosunku do innych substancji słodzących powodują, że jest chętniej stosowany przez przemysł spożywczy niż sacharoza.

Zastosowanie:
Do słodzenia lub dosładzania:
napojów bezalkoholowych, gazowanych i niegazowanych
napojów izotonicznych i energetyzujących,
napojów alkoholowych
mlecznych napojów fermentowanych,
mleka zagęszczonego,
lodów,
dżemów, galaretek, deserów, kompotów, wsadów owocowych do jogurtów,
sałatek i konserw rybnych,
pastylek pudrowych.

Syrop stosuje się też jako zamiennik miodu w pieczywie cukierniczym, zwłaszcza w piernikach, jako zamiennik słodu w piwie, a także jako środek ograniczający czerstwienie wyrobów piekarskich.

Niekorzystne oddziaływanie syropu na zdrowie człowieka. Ustalono, że spożywanie dużych ilości produktów zawierających syrop glukozowo-fruktozowy:
powoduje szybkie tycie i chroniczną otyłość (fruktoza spożywana nawet w niewielkich ilościach, nastawia organizm na produkcję tkanki tłuszczowej
zwiększa ryzyko wystąpienia cukrzycy typu 2, potęguje apetyt, prowadzi do reaktywnej hipoglikemi,
podwyższa poziom lipoproteiny niskiej gęstości i trójglicerydów, powoduje spadek wrażliwości organizmu na leptynę,
hamuje wytwarzanie ATP,
przyczynia się do zwiększenia możliwości wystąpienia zespołu jelita drażliwego,
sprzyja rozwojowi nowotworu jelita grubego
może powodować zaćmę cukrzycową.

Syrop glukozowy

Syropy glukozowe, glukoza cukiernicza to oczyszczone i zagęszczone wodne roztwory produktów hydrolizy (scukrzania) skrobi, zawierają oprócz glukozy, także maltozę i dekstryny. Jest to gęsta ciecz o płynnej konsystencji, mająca specyficzną słodycz. Dzięki obecności dekstryn skrobiowych nie ulega szybkiej krystalizacji. Jeśli środek spożywczy zawiera co najmniej 5% fruktozy w suchej masie nazywany jest glukozowo-fruktozowym.

W wyniku przemysłowej hydrolizy skrobi otrzymuje się tzw. syropy cukiernicze (syropy skrobiowe).
Skład:
glukoza (94–98%), maltoza (1–3%), maltotrioza (Maltodekstryna) (0,3–0,5%) i do 2% wyższych polisacharydów, woda.

Syrop glukozowy produkowany jest głównie ze skrobi zbóż (pszennej, kukurydzianej), ziemniaczanej oraz innych roślin metodą enzymatyczną. Do klasyfikacji syropów glukozowych wykorzystuje się tzw. równoważnik glukozowy DE, informujący o zawartości cukrów redukujących w roztworze. Im proces hydrolizy jest bardziej zaawansowany, tym stężenie cukrów redukujących, a wiec i DE, jest wyższe. Odpowiednio dobierając parametry hydrolizy skrobi takie jak: temperatura, czas i stężenie kwasu można otrzymać rożne rodzaje syropów. W zależności od stopnia hydrolizy można otrzymać syropy: niskoscukrzone, normalne, średnioscukrzone, wysokoscukrzone.

syrop cukierkowy – nisko scukrzony
syrop chałwowy – bardzo scukrzony, bezbarwny
syrop konfiturowy – bardzo scukrzony, zabarwienie jasnożółte
syrop glukozowy – bardzo scukrzony, bezbarwny

Produkty scukrzania skrobi znajdują zastosowanie w przemyśle cukierniczym (m.in. ciasta, ciasteczka, cukierki, żelki, gumy do żucia, sezamki, chałwy, galaretki, masy karmelowe, cukierki twarde, nadziewane, wyroby piankowe, pomady, nadzienia cukiernicze), chłodniczym (lody, mrożone desery), piekarniczym (pieczywo o wydłużonym terminie do spożycia, pieczywo cukiernicze) owocowo-warzywnym (dżemy, marmolady, kompoty, konfitury), spirytusowym (produkcja napojów bezalkoholowych, piwa) oraz farmaceutycznym.