Metoda łańcuchów mięśniowych i stawowych (GDS) to metoda fizjoterapeutyczna opracowana przez Godelieve Denys-Struyf. Metoda łączy funkcjonowanie ciała z psychiką człowieka. Zgodnie z jej założeniami, poszczególne części ciała są zależne od siebie, a wzajemne powiązania między nimi tworzone są przez mięśnie. Mięśnie utożsamiane są tu także z „narzędziami wyrazu psychiczno-cielesnego” mającego szerokie oddziaływanie zarówno na funkcjonowanie psychiczne, jak i fizyczne człowieka.
Metoda ta ma oddziaływać leczniczo za pomocą między innymi: optymalizowania możliwości ciała, uświadamiania poprawnych gestów, nauki kierowania napięciami związanymi z zachowaniem. Zalecana jest dla pacjentów niezależnie od wieku, jej stosowanie ma nie tylko pomagać w usuwaniu różnorodnych patologii związanych z postawą i napięciami mięśniowymi, ale także zabezpieczać przed ich nawrotami.
Autorzy badania konkludują, iż:
Grupowe sesje GDS mogą być nieznacznie skuteczniejsze w leczeniu bólu lędźwiowego odcinka kręgosłupa niż standardowa fizjoterapia.
Metodę GDS powinno się stosować raczej grupowo niż indywidualnie lub przeszkolenie, które zastosowano dla terapeutów indywidualnych, było niewłaściwe.
Postrzeganie GDS jako nowatorskiej metody może przyczyniać się do występowania efektu placebo wśród pacjentów, zwłaszcza gdy jako miarę skuteczności bierzemy subiektywne oceny pacjentów.
Wymagane są dalsze badania nad metodą GDS porównujące jej skuteczność z innymi zabiegami fizjoterapeutycznymi.