Osteopatia jest metodą, w której badanie manualne wykorzystywane jest do stawiania diagnozy i leczenia chorych. Osteopatia uznaje i akceptuje zależność pomiędzy ciałem a umysłem zarówno w stanie określanym jako zdrowie, jak i w stanie chorobowym. Traktuje ona ciało ludzkie jako całość zarówno w aspekcie strukturalnym, jak i funkcjonalnym, zakłada ona, że organizm ludzki posiada zdolności do autoregulacji i przywracania homeostazy. Leczenie osteopatyczne jest więc ściśle powiązane z indukcją tychże mechanizmów.
Główne zasady osteopatii
Organizm ludzki stanowi jedność.
Budowa ciała oraz zachodzące w nim procesy są wzajemnie powiązane zarówno w płaszczyźnie strukturalnej, jak i duchowo-psychicznej.
Organizm posiada własne mechanizmy samoleczenia i autoregulacji.
Procesy lecznicze wynikają z powyższych trzech zasad.
Osteopatia koncentruje się przede wszystkim na zdrowiu, a nie na zwalczaniu chorób.
Wskazania do terapii osteopatycznej
Ostre i przewlekłe zespoły bólowe układu kostno-stawowego i kręgosłupa (np. rwa kulszowa, rwa barkowa, dyskopatie, zmiany degeneracyjne dużych stawów)
Funkcjonalne schorzenia układu gastroenterologicznego, urologicznego, ginekologicznego, układu krążenia i układu oddechowego
Bóle głowy u dzieci i dorosłych
Stany pourazowe i powypadkowe u dzieci i dorosłych
Urazy okołoporodowe u dzieci; zaburzenia rozwoju koordynacji i psychomotoryki u dzieci
Zespoły bólowe kobiet w ciąży i profilaktyka okołoporodowa
Wady postawy
Zespoły psychosomatyczne, lękowe i depresje
W 2005 roku studenci osteopatii i pierwsi osteopaci założyli Towarzystwo Osteopatów Polskich] (TOP) należące do Europejskiej Federacji Osteopatów (EFO).