Zespół nocnego jedzenia, zespół nocnego objadania się, syndrom nocnego jedzenia, syndrom jedzenia nocnego, zespół odżywiania nocnego, niekiedy także zaburzenia odżywiania związane ze snem to zespół zaburzeń odżywiania związany także z zaburzeniami snu nie objęty klasyfikacją ICD. Polega na wstawaniu w nocy i jedzeniu, wedle większości autorów przy zachowanej świadomości, co skutkuje porannym brakiem apetytu. Często wiąże się z otyłością. Istnieje kilka różniących się zestawów kryteriów diagnostycznych.
Zespół nocnego jedzenia stanowi zaburzenie przyjmowania pokarmu związane z rytmem dobowym. Rankiem, choć niektóre źródła piszą o głodzie, pojawia się brak apetytu. Przynajmniej 4 razy w tygodniu pacjent nie je śniadania. Zjawisko to określa się mianem porannej anoreksji. Natomiast wieczorem pojawiają się zwiększone łaknienie i hiperfagia. Pacjent nocą nie może spać, wpierw ma problemy z zaśnięciem, później wstaje, by się najeść. Jednak spożywa nie nadmierne, a umiarkowane porcje jedzenia. Przyjmuje w ciągu doby mniej więcej tyle samo kalorii, co ludzie zdrowi, jednakże o innych porach. Je mniej w pierwszej ⅛ doby, tyle samo, co zdrowi, w kolejnej, wyrównuje to natomiast w ostatniej tercji doby, kiedy je znacznie więcej. O ile w jednym z badań w grupie kontrolnej 74% pokarmu spożywano do godziny 6 po południu, w grupie badawczej odsetek ten wyniósł jedynie 37%.
Pomiędzy godziną 8 wieczorem a 6 rano wartości te wynosiły 15% i 57%. W sumie ponad połowę dziennej racji jedzenia osoba z NES spożywa po godzinie 19. Posiłki te nie są jednak ani bardziej obfite, ani bardziej kaloryczne od przeciętnych, zazwyczaj licząc sobie 300 kcal. Obudzony spożywa także normalne dla siebie pokarmy, często te, na które miał ochotę za dnia, ale ich sobie odmówił, najczęściej bogate w węglowodany i tłuszcze. Najczęściej wybiera chleb, kanapki, słodycze. Je pod wpływem emocji lub kompulsywnie, z powodu odczuwania takiego przymusu, zazwyczaj nie czerpie z tego powodu przyjemności, a nadto trudno jest mu przestać jeść.