Miodarka (wirówka) to urządzenie do odwirowywania miodu z plastrów pszczelich. Jest to wykonany ze stali nierdzewnej cylindryczny bęben. W środku znajduje się wirnik, kosz, połączony z mechanizmem napędowym. Do wirnika wkłada się ramki i pod wpływem siły odśrodkowej miód wylatuje z komórek plastra. Przy dnie miodarki znajduje się zawór, którym ścieka miód.
Miodarki dzieli się na:
Miodarka hordialna – siła odśrodkowa działa prostopadle do płaszczyzny plastra i prawie jednakowo na całą jego powierzchnię. Wirowanie plastrów wymaga tu przynajmniej dwukrotnego ich obracania. Najczęściej spotyka się miodarki hordialne, jednorazowo mieszczące na 3–6 plastrów.
Miodarka radialna – siła odśrodkowa działa równolegle do powierzchni plastrów i odwirowywanie miodu następuje jednocześnie z obu stron plastra. Pojemność kosza miodarki radialnej wynosi od kilkunastu do kilkudziesięciu plastrów.
Miodarka semiradialna – plastry ustawiane są w kasetach pod kątem mniejszym niż 90° do promienia wirnika. Podczas obracania się wirnika w jednym kierunku odwirowywana jest jedna strona plastra. Po zmianie kierunków obrotów, wahadłowo zamocowane kasety samoczynnie ustawiają się pod tym samym kątem, po przeciwnej stronie promieni i odwirowuje się druga strona plastra. Miodarka semiradialna może pomieścić do 50 plastrów i więcej.
Mniejsze miodarki są napędzane ręcznie, większe mają napęd elektryczny.
Wynalazek ten odegrał dużą rolę, gdyż znacznie poprawił efektywność zbierania miodu i zapoczątkował nowoczesne pszczelarstwo.