Stawianie baniek to zabieg polegający na przykładaniu do ciała hermetycznych naczyń wypełnionych rozgrzanym powietrzem. W trakcie ochładzania się powietrza wewnątrz naczynia powstaje podciśnienie, które działa miejscowo na skórę. Zabieg jest zalecany przez zwolenników medycyny niekonwencjonalnej,
Jest to metoda leczenia wywodząca się z kręgu tradycyjnej medycyny perskiej, ale była stosowana między innymi w tradycyjnej medycynie chińskiej i medycynie ludowej w Europie od III w. p.n.e. do XX w.
Zwolennicy tej metody zalecają jej stosowanie w zapaleniach układu oddechowego, przewlekłej niewydolności prawokomorowej serca przebiegającej z obrzękami ogólnoustrojowymi lub nadciśnieniu tętniczym.
Pomimo powszechnego uznania zabiegu stawiania baniek za metodę pseudonaukową jest ona ze znacznej mierze popularna za sprawą stosowania jej przez osoby obecne w mediach.
Pod pojęciem baniek rozumie się nie tylko tradycyjnie używane bańki szklane, ale także inne przedmioty hermetyczne, np. odpowiednio wytrzymałe szklanki. Obecnie są to zazwyczaj produkty fabryczne – szklane naczynia o zaokrąglonych dnach (łatwiejsze mycie) i zaokrąglonych, nieznacznie rozszerzających się płaskich brzegach (dla łatwiejszego oderwania od skóry i jako zabezpieczenie przed wpijaniem się w skórę pacjenta) oraz bańki silikonowe (zimne).
Tradycyjne bańki stawia się jednorazowo w liczbie od 20 do 30 sztuk na plecy, boki lub na przednią część klatki piersiowej. Bańki te mogą być bańkami suchymi i bańkami ciętymi (obecnie praktycznie niestosowanymi). Bańki suche mogą być bańkami gorącymi (ogniowymi) i bańkami zimnymi.
Czasami dla zwiększenia działania stosuje się masaż bańkami polegający na przesuwaniu bańki z zassaną skórą po ciele pacjenta. Można w tym celu używać specjalnej bańki, dużo większej niż typowa.